اغلب کامپوزیت های مقاوم به حرارت از مواد سرامیکی تهیه می شوند. پلیمرهای معدنی با نام ژئوپلیمر با ترکیب شیمیایی آلومینوسیلیکات قلیایی و دمای گیرش کم، نقشی قابل مقایسه با اتصال دهنده های سیمانی باز می کنند و از طرفی دارای مزیت کاهش گازهای گلخانه ای CO₂ می باشند. بسته به انتخاب مواد اولیه و شرایط فرایند، ژئوپلیمرها دارای خصوصیات و مشخصات متنوعی از جمله استحکام فشاری زیاد، انقباض کم، سرعت های گیرش سریع یا آهسته، مقاومت به اسید، مقاومت به آتش و هدایت حرارتی کم می باشند. کامپوزیت های زمینه ژئوپلیمری با تقویت کننده های الیافی و ذره ای به روش آسان و در دماهای کم تهیه و با افزایش استحکام مکانیکی و چقرمگی برای کاربردهای خاص با تحمل دمایی زیاد استفاده می شوند. همچنین ژئوپلیمرها به خوبی به فلزات متصل شده و می توانند به عنوان پوشش های دیرگداز و چسبنده کارایی فلزات را افزایش دهند. از دیگر قابلیت های این مواد می توان به تهیه مواد ساختمانی مانند بتون، کپسوله کردن ضایعات سمی، عایق های حرارتی و صوتی و.... اشاره نمود.